Het Invictus-paspoort van… Patrick van Meenen
De Invictus Games zijn vanwege de coronapandemie tweemaal uitgesteld. Aanvankelijk zouden deze van 9 tot 16 mei 2020 in Den Haag worden gehouden, maar later werd die datum naar mei 2021 verplaatst. Afgelopen februari besloot de organisatie, in samenspraak met de sporters, om de definitieve datum nog een jaar verder te verschuiven.
Hoe gaan de deelnemers om met deze tegenslag en wat betekent twee jaar uitstel voor hun voorbereidingen aan het evenement? In ‘Het Invictus-paspoort van…’ gaan we op zoek naar de antwoorden op deze en andere vragen en zetten we telkens een andere deelnemer in de spotlight. Deze editie is het woord aan Patrick van Meenen.
Foto: Sjoerd Hilckmann (Media Centrum Defensie)
Invictus Paspoort
Naam: Patrick van Meenen
Leeftijd: 50
Geboorteplaats: Culemborg
Sport(en): kogelstoten, discuswerpen, indoor roeien, (golf nog onduidelijk)
Naar welke missie(s) ben je uitgezonden geweest en in welke periode(s) en gebied(en) was dat?
Van juli 1994 tot en met januari 1995 ben ik met Dutchbat II uitgezonden naar de enclave Srebrenica. Van januari tot en met juni 1996 werd ik met IFOR I uitgezonden naar Šišava in Centraal-Bosnië.
Heb je vaker meegedaan aan de Invictus Games en waarom is dit evenement belangrijk voor jou?
Dit zijn de eerste Invictus Games waarvoor ik geselecteerd ben, maar ik train al langer mee met de centrale groep. De Games zijn belangrijk voor mij omdat ik hier aan mijn doelen kan werken zonder al te veel last te hebben van mijn beperkingen. In deze groep is het niet erg of niet raar als het even niet gaat en je aan de zijkant gaat zitten. Je hoeft hier geen uitleg over te geven. Dat geeft je de vrijheid om gewoon jezelf te kunnen zijn, alle beperkingen inbegrepen.
Wil je omschrijven wat er met je is gebeurd tijdens je missie(s) en wat jouw beperkingen zijn?
Door met name mijn eerste uitzending naar Srebrenica liep ik chronische meervoudige oorlog-gerelateerde PTSS op. Er zijn daar dingen gebeurd die voor mij persoonlijk behoorlijk levensbedreigend en angstig waren. Dusdanig bedreigend en angstig dat mijn vertrouwen in de medemens tot onder het nulpunt zakte.
Één van de ervaringen waar ik het meest last van heb, is het moment waarop ik met mijn bulldozer over een ‘veilige route’ reed. Een YPR die in een dal gerold was en op 115 meter diepte lag, zou ik met mijn buddy gaan bergen. Aangekomen op de plek waar de berging zou plaatsvinden, bleek dat ik met de
Gratis verder lezen voor app-gebruikers.
Klik op onderstaande button om het volledige artikel te lezen.