Het Invictus-paspoort van… Wouter Bakker
De Invictus Games zijn vanwege de coronapandemie tweemaal uitgesteld. Aanvankelijk zouden deze van 9 tot 16 mei 2020 in Den Haag worden gehouden, maar later werd die datum naar mei 2021 verplaatst. Afgelopen februari besloot de organisatie, in samenspraak met de sporters, om de definitieve datum nog een jaar verder te verschuiven.
Hoe gaan de deelnemers om met deze tegenslag en wat betekent twee jaar uitstel voor hun voorbereidingen aan het evenement? In ‘Het Invictus-paspoort van…’ gaan we op zoek naar de antwoorden op deze en andere vragen en zetten we telkens een andere deelnemer in de spotlight. Deze editie is het woord aan Wouter Bakker.
Invictus Paspoort
Naam: Wouter Bakker
Leeftijd: 40
Geboorteplaats: Den Burg
Sport(en): Zitvolleybal en rolstoelbasketbal
Naar welke missies ben je uitgezonden geweest en in welke periodes en gebieden was dat?
Van december 2007 tot en met maart 2008 was ik als Marechaussee gestationeerd op het International Military Police Kandahar airfield. Van december 2008 tot en met juni 2009 nam ik deel aan de Eulex-missie in Kosovo.
Heb je vaker meegedaan aan de Invictus Games en waarom zijn de Spelen belangrijk voor jou?
Ja, ik heb in 2018 mee mogen doen aan de Spelen in Sydney. Het evenement is voor mij belangrijk omdat je samen met lotgenoten aan het sporten bent, waardoor je elkaar inspireert om naar mogelijkheden te kijken in plaats van naar onmogelijkheden. Na mijn ongeval zijn er ook op het sportieve vlak veel mogelijkheden weggevallen.
Dankzij het traject op weg naar de Games, kwam ik weer in aanraking met sporten die ondanks mijn beperkingen mogelijk zijn. Bij het beoefenen van deze sporten kon ik eindelijk al mijn energie weer kwijt zonder het gevoel te hebben dat ik alles ‘met de handrem erop’ moest doen. Eerder had ik dat gevoel wel, omdat ik anders te veel pijn op zou bouwen. Daarnaast is het heerlijk om weer zelf bezig te zijn in plaats van alleen aan de zijlijn toe te kijken.
Je bent geselecteerd om namens Nederland deel te nemen aan de Invictus Games. Wat is er met je gebeurd en wat is jouw beperking die daardoor ontstond?
De motor van Wouter na het ongeval
Ook in Nederland werkte ik als Marechaussee. Op 3 januari 2016 ging ik tijdens mijn dienst op de motor vanaf Schiphol onderweg naar een prio 1-melding. Bij deze melding was er sprake van een bedreiging met een vuurwapen. Tijdens de rit raakte ik van de busbaan af en vloog ik over een plas water, alvorens ik op het talud en op een betonnen duiker klapte.
Hierbij liep ik diverse interne verwondingen op en verbrijzelde ik mijn enkel. Van het ongeval zelf weet ik niks meer, dat is één groot zwart gat. Het eerste moment dat ik mij herinner, is dat ik bijkwam op de Intensive Care van het ziekenhuis.
Hoe verliep je revalidatieproces en wat zijn je lichamelijke klachten nog na al die jaren?
De interne verwondingen zijn uiteindelijk goed genezen maar van mijn enkel heb ik nog veel last. In de vijf jaren na het ongeval doorliep ik diverse trajecten in een revalidatiecentrum, onderging ik meerdere operaties en gebruikte ik verschillende soorten braces voor mijn enkel. De chronische pijn beperkt mij dusdanig dat ik me nu met mijn behandelaars aan het oriënteren ben op de optie van amputatie van mijn onderbeen. Misschien is dat de beste oplossing om voor altijd van
de pijn verlost te zijn.
Wouter in actie tegen het team van de VS tijdens de vorige Invictus Games
Wat zijn de belangrijkste veranderingen aan de manier waarop je je sport beoefent en traint, sinds de coronacrisis uitbrak?
Beide sporten waaraan ik deel zou nemen tijdens de Spelen, zijn teamsporten. De trainingen zijn
Gratis verder lezen voor app-gebruikers.
Klik op onderstaande button om het volledige artikel te lezen.
Lees ook de Invictus Games paspoorten van…
