Expeditie naar de V.R.L.: Het afscheid

Door het in de wind slaan van de adviezen van een doorgewinterde survival-expert, werd de schrijver van dit stukje wakker met bevroren tenen. Hoe dat precies zit, lees je in dit slot van ons driedelige verslag over het bezoek van Unit Victor-medewerkers Colin en Bas aan de Veteranen Roos Locatie. Van dinsdag 6 op woensdag 7 april brachten we 24 uur op deze unieke plek door met de initiatiefnemer Arno. Het bezoek bood ons een exclusief inkijkje in deze bijzondere plek, en we kregen de vrijheid om ook de lezer hiervan getuige te laten zijn.

Vandaag deel 3: Het afscheid.

Het slaapvertrek van Bas (L) en dat van Arno (R)

De V.R.L. is een door Defensie vastgestelde, afgezonderde locatie op een militair oefenterrein midden in de bossen, die alleen toegankelijk is voor veteranen. De coördinaten en de geldende regels worden alleen gedeeld met leden van een besloten Facebook-groep. Initiatiefnemer Arno wil met de V.R.L. een locatie creëren die de veteraan rust kan bieden en ruimte om zich terug te trekken in de natuur. Juist in tijden waarop het in de thuissituatie mentaal niet lekker loopt, wordt het door veel veteranen als prettig en vertrouwd ervaren om even helemaal op zichzelf aangewezen te zijn.

---

Na de ontspannen avond bij ons welverdiende en zelfgestookte kampvuur, kropen we gisteren alle drie in onze slaapzak na een poging om het ‘toilet’ in het donker te vinden. Overdag lukte dat nog wel, dankzij de aanwijzingen van Arno: ‘Zie je die dikke boom daar rechtdoor? Achter die kleine daarnaast heb ik een gat gegraven. Eigenlijk alleen bedoeld voor de grote boodschap maar doe daar ook de kleine maar in’.

Don’t eat the yellow snow

Met alleen een fietslampje aan mijn jas geklemd -bij gebrek aan professioneel materieel- was dat ’s nachts onmogelijk zonder het risico om in het gat te stappen. Mijn plasje heb ik daarom hopelijk op de juiste plaats laten neerdwarrelen. Moe maar voldaan. Het is te hopen dat mijn reisgezelschap ook op de hoogte is van de wijze uitspraak ‘Don’t eat the yellow snow’, aangezien ook de koffie hier met gesmolten sneeuw wordt klaargemaakt.

Ali Baba

Rekenend op een zalige nachtrust op mijn nieuw aangeschafte luchtbed en slaapzak, daalde ik de voorgaande nacht af in mijn tentje. Het online winkelen bij Ali Baba, en daarbij producten selecterend op basis van de allerlaagste prijs, eist nu zijn tol. Ik word gebroken wakker en heb bevroren tenen. Bovendien heb ik één wijze les van Arno niet in acht genomen. ‘Schud je slaapzak ruim voor je erin kruipt alvast goed uit zodat er lucht in komt en vergeet niet om een stukje te wandelen voor je naar bed gaat. Dat is goed voor de bloedsomloop zodat je al wat lichaamswarme meeneemt in je tentje.’

Colin is zo fris als een hoentje na een nacht slapen in de openlucht

Hij had het nog zo duidelijk uitgelegd, maar verder dan de derde boom aan de linkerkant was ik niet gewandeld, op zoek naar het ‘toilet’. Ook het uitschudden van mijn slaapzak was beperkt tot het minimale, om maar niets te hoeven missen van de sterke verhalen van de twee veteranen, starend naar caveman-tv. Hieruit trek ik een les die ik mijn leven niet zal vergeten: Sla adviezen van een doorgewinterd survivalexpert nooit in de wind.

Openhartigheid

Plotseling dringt het besef door dat het geen vogeltjes zijn die fluiten, maar Colin. Gisteren was het de eerste keer dat we elkaar voor het eerst in levenden lijve ontmoetten, na wat telefonisch contact en door middel van videobellen, en toch voelt het alsof we elkaar al jaren kennen. Dat is mede te danken aan zijn openhartigheid over zijn leven in het leger, zijn bewogen jeugd en de psychische problemen die dat met zich meebracht. Het lijkt zo tegenstrijdig: Deze boom van een vent lijkt altijd opgewekt en goedlachs sinds ik hem ongeveer een maand geleden leerde kennen, terwijl de demonen uit zijn verleden hem tot de dag van vandaag achtervolgen. De 24 uur op de Veteranen Roos Locatie doen hem zichtbaar goed, en goedgemutst vraagt hij of ik opsta en zin heb ik koffie.

Niet goed uitgerust

Niet alleen de ervaringen van beide reisgenoten als veteraan, ook hun materieel zorgt ervoor dat ze vrolijk en kwiek beginnen aan deze nieuwe dag. En dat terwijl ze slechts onder een besneeuwd zeiltje hebben geslapen in een slaapzak op een matje. Hun uitrusting mag dan beperkt in omvang zijn, maar is van dermate kwaliteit dat ze bij het krieken van de dag al uit de veren -en bovendien goedgehumeurd- zijn. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en stap, met de kleren van de voorgaande dag nog aan, uit mijn slaapzak. Mijn hemel, wat was het koud vannacht. Dankzij mijn beroerde uitrusting word ik allesbehalve uitgerust wakker. Heb ik überhaupt wel geslapen?

Het huidige kapotte karretje van Arno

Toekomstplannen

Tijdens het ontbijt, een combinatie van roerei en noodles, legt Arno zijn toekomstplannen met de V.R.L. uit: ‘Ik ben in gesprek met verschillende mensen binnen Defensie om te kijken of we dit concept op verschillende plaatsen, verspreid over het hele land, kunnen uitrollen. Want stel dat je in Friesland woont, of in Zeeland, dan is het een hele stap om helemaal naar hier af te reizen om tot jezelf te komen. Juist op momenten dat het mentaal tegenzit, zou het handig zijn wanneer mensen bijvoorbeeld via één centrale website een overnachting kunnen plannen door middel van een reserveringsysteem. In noodgevallen zouden mensen die zich hebben aangemeld dan aan de hand van de aanwijzingen zelf naar de locatie kunnen afreizen. Nu moet dat altijd in overleg met mij gebeuren.’

Een voorbeeld van de oh-zo gewilde quad als alternatief voor het karretje

Materieel

Ook wat betreft het materieel heeft Arno nog wensen, omdat het haast ondoenlijk is om te zorgen voor vers water en bijvoorbeeld de aanvoer van middelen om de locatie wat meer postuur te geven. ‘Ik ben aan het onderzoeken of ik een afgeschreven quad van een bepaald legeronderdeel zou kunnen krijgen, aangezien ze die toch niet meer gebruiken. Nu trek ik dit kapotte wagentje, eigenlijk bedoeld voor achter een fiets, handmatig door de bossen voor de aanvoer van essentiële zaken. Ook kan ik die quad hard gebruiken voor de opbouw en het onderhoud van het onderkomen dat ik van plan ben om binnenkort te bouwen op de huidige locatie. Het zou fantastisch zijn als ik zo’n apparaat van Defensie zou kunnen overnemen, maar eigenlijk zijn alle bijdragen welkom om deze plek wat meer in te richten en het concept uit te rollen naar meer locaties’, licht hij toe.

Arno, bedankt voor een onuitwisbare ervaring!

Afscheid

Het is tijd om afscheid te nemen en terug te lopen naar de auto. Arno blijft nog even hangen om alles in gereedheid te brengen voor een volgende bezoeker en bedankt ons voor ons bezoek en de aandacht die we hopelijk voor zijn V.R.L. weten te genereren. Het is de omgekeerde wereld. Want wat hebben we genoten van de afgelopen 24 uur op deze unieke plek. Bedankt Arno! ‘Weet jij de weg terug nog?’ vraag ik vertwijfeld aan Colin. Met een innerlijk kompas als dat van een trekvogel, leidt hij ons naadloos richting de auto. Op naar ons volgende avontuur…

Als Stichting Unit Victor dragen we de werkzaamheden van Arno en de verdere uitrol van de Veteranen Roos Locatie een warm hart toe. Daarom roepen we lezers op om hun bijdrage, hoe groot of klein ook, te leveren aan dit prachtige initiatief. Wil je dus meehelpen om de plannen van Arno verder te professionaliseren en uit te rollen? Alle hulp is welkom. Via de besloten Facebookpagina kun je chatten met Arno, ook zonder lid te zijn, en vragen op welke manier je je steentje kunt bijdragen.