Het Invictus-paspoort van… Gert van ’t Oever
De Invictus Games zijn vanwege de coronapandemie tweemaal uitgesteld. Aanvankelijk zouden deze van 9 tot 16 mei 2020 in Den Haag worden gehouden, maar later werd die datum naar mei 2021 verplaatst. Afgelopen februari besloot de organisatie, in samenspraak met de sporters, om de definitieve datum nog een jaar verder te verschuiven.
Hoe gaan de deelnemers om met deze tegenslag en wat betekent twee jaar uitstel voor hun voorbereidingen aan het evenement? In ‘Het Invictus-paspoort van…’ gaan we op zoek naar de antwoorden op deze en andere vragen en zetten we telkens een andere deelnemer in de spotlight. Deze editie is het woord aan Gert van ‘t Oever.
Generaal-majoor Matthijssen (links) en Van ’t Oever salueren tijdens de Invictus Games in Toronto (2017). Foto: Eva Klijn (Mediacentrum Defensie)
Invictus Paspoort
Naam: Gert van ‘t Oever
Leeftijd: 34
Geboorteplaats: IJsselmuiden
Sport(en): Zwemmen, roeien
Naar welke missie(s) ben je uitgezonden geweest en in welke periodes en gebieden was dat?
In november en december 2011 werd ik onderdeel van de missie PTG2 te Kunduz, Afghanistan.
Heb je vaker meegedaan aan de Invictus Games en waarom zijn de Spelen belangrijk voor jou?
Ja, de eerste keer deed ik mee aan de Invictus Games in Toronto in 2017. De Games zijn belangrijk voor mij op meerdere punten. Allereerst hebben de Games en het team in Toronto mij geholpen om een hele stap te maken in het acceptatieproces. Het leerde me te accepteren wat de gevolgen zijn van mijn ongeluk. Het zijn vooral fysieke en cognitieve hindernissen die ik als gevolg van het ongeluk ondervindt. Ook helpt deelname aan de Games me om bepaalde denkpatronen te doorbreken.
Voor mij zijn de Games dus een gift. Ze bieden een mogelijkheid voor elk individu, voor het team, vrienden en familie, en zelfs voor de staf, om in een onrealistische setting onvoorstelbaar grote stappen te zetten. Stappen in je herstel, in je toekomst, in jezelf, in je naasten… Alles met de intentie om daarvan te groeien en te
gebruiken in het verdere leven.
Het moment waarop bovenstaande foto door Eva Klijn werd gemaakt, is voor mij ook erg symbolisch in dit verband. Generaal-majoor Matthijssen en ik salueren tijdens de medaille-uitreiking tijdens the Games van Toronto in 2017. Wat het zo symbolisch maakt, is dat hij hier in zijn uniform staat maar dat het allesbehalve een ‘toneelstukje’ was.
Aan alles merkte ik dat hij dit ook uit hoofde van zijn functie deed, maar nog veel meer als individueel persoon. En dat hij het bovendien méénde. Het was dus geen ‘poppenkast’, wat ceremonieel optreden van hoogwaardigheidsbekleders vaak wel is. Juist dat hij daar als mens zijn waardering jegens mij liet blijken, gaf me veel voldoening.
Gert duikt het water in op het onderdeel estafette tijdens de Invictus Games in Toronto (2017). Foto: Eva Klijn (Mediacentrum Defensie)
Het nam ook een hoop wrok weg die ik richting Defensie voelde vanwege vervelend gelopen dingen. Voor mijn gevoel werd ik door Matthijssen eindelijk echt gezíén en kreeg ik de erkenning die ik daarvoor niet kreeg. Ik heb bijvoorbeeld geen Draaginsigne Gewonde.
Op zich vind ik dat begrijpelijk aangezien mijn verwondingen niet zijn ontstaan door een partij die me bewust letsel heeft willen toebrengen. Ik snap dus dat daar criteria voor bestaan, maar toch heb ik dat altijd als iets vreemds en
Gratis verder lezen voor app-gebruikers.
Klik op onderstaande button om het volledige artikel te lezen.
Lees ook de Invictus Games paspoorten van…
