Expeditie naar de V.R.L.: De aankomst
Van dinsdag 6 op woensdag 7 april was het eindelijk zover. Een langgekoesterde wens van Unit Victor-medewerkers Colin en Bas ging in vervulling. Ze brachten een dag en een nacht met initiatiefnemer Arno door op de Veteranen Roos Locatie (V.R.L.). In een drieluik doen ze de komende dagen verslag van hun ervaringen op deze unieke locatie. Het biedt een exclusief inkijkje in deze bijzondere plek. Vooral omdat de schrijver van dit verslag, Bas, zelf geen veteraan is. Normaliter hebben niet-veteranen geen toegang tot het gebied, tenzij ze als buddy meegaan met een veteraan die de locatie bezoekt.
Vandaag deel 1: De Aankomst.
De V.R.L. is een door Defensie vastgestelde, afgezonderde locatie op een militair oefenterrein midden in de bossen, die alleen toegankelijk is voor veteranen en hun eventuele buddy. De coördinaten en de geldende regels worden alleen gedeeld met leden van een besloten Facebook-groep. Initiatiefnemer Arno wil met de V.R.L. een locatie creëren die de veteraan rust kan bieden en ruimte om zich terug te trekken in de natuur. Juist in tijden waarop het in de thuissituatie mentaal niet lekker loopt, wordt het door veel veteranen als prettig en vertrouwd ervaren om even helemaal op zichzelf aangewezen te zijn.
Het is al een belevenis op zich, het bereiken van de Veteranen Roos Locatie. Niet alleen het pad over de (on)verharde wegen, ook de digitale weg richting de V.R.L. verliep niet zonder hobbels en kuilen. Redacteur en fotograaf Bas, de schrijver van dit verslag, is namelijk geen veteraan. En laat dat nou de enige eis zijn om toe te treden tot de besloten Facebookgroep die initiatiefnemer Arno oprichtte om toegang te verkrijgen tot de locatie…
Veteranenpas
Bas met zijn 30 kilo zware rolkoffer: geen goede voorbereiding
Om de plek exclusief toegankelijk te houden voor veteranen, is het digitaal tonen van een foto van je veteranenpas de eerste stap om lid te worden van de Facebook-groep. Collega Colin Bal is wél veteraan en dat bood uitkomst. Hij kreeg toegang tot de groep en wist contact te leggen met de initiatiefnemer Arno. Het leidde tot een ervaring die geen van ons drieën snel zal vergeten.
Speurtocht
Alsof het een speurtocht betreft in een onheilspellend gebied, zo begint de reis op zoek naar de voor ons mysterieuze plek. Genietend van het comfort van verwarmde autostoelen, met als muzikaal behang Veronica FM op de achtergrond, gaan we op pad. Het zal een schril contrast vormen met het etmaal dat ons te wachten staat. Te midden van de hevigste sneeuwbui van het jaar, zoeken we naar ‘de parkeerplaats bij coördinaten x en y’, waar Arno ons zal opwachten. Vertwijfeld stoppen we op het doorgegeven parkeerterrein. Een drietal fietsen tegen het hek. Een auto met Belgisch kenteken als enige gemotoriseerde bewoner van dit niemandsland. Niets of niemand wijst erop dat er op onze komst wordt gerekend. Tot er een man in outdoor-kleding de bosjes uit komt lopen.
Arno
Dit is dus Arno. Een noeste maar zachtaardige vijftiger met een bewogen leven als militair. Hij wordt het liefst zonder achternaam vermeld en wil het liefst niet te veel worden gefotografeerd, om uiteenlopende redenen. Dankzij de door hem getoonde inzet, weten jaarlijks tientallen veteranen hun rust weer te vinden op een unieke plek. Weg van de drukte. Weg van de mensen. Back to basics. Als het even niet meer gaat in de thuissituatie, om welke reden dan ook. We krijgen exclusieve toegang tot deze bijzondere locatie.
Reflectoren
Aan het handje worden we meegenomen naar de afgelegen plek waar Arno zich al jaren, in samenwerking met de beheerder van het omringende militaire oefenterrein, voor inzet. Tijdens het lopen wijst Arno ons op de reflectoren in de vorm van het Veteraneninsigne, die de aanknopingspunten vormen om tot de eindbestemming te geraken. Het besluit om mijn dertig kilo wegende rolkoffer mee te nemen, bezorgt me al gauw de nodige spierpijn en jaloezie jegens de twee gedegen survival-experts. Een backpack was toch praktischer geweest in dit beboste en besneeuwde gebied…
De eindbestemming na onze tocht door de bossen: de V.R.L.
Na ongeveer tien minuten door de besneeuwde bossen gelopen te hebben, arriveren we op de plaats van bestemming. Neerkijkend vanaf een heuveltje middenin de bossen, zien we een klein kampement, net groot genoeg om ons drieën onder te verschansen. ‘Dit heb ik speciaal voor jullie komst opgehangen’ zegt Arno, wijzend op het blauwe tentzeil waaronder een picknickstel staat.
Unit Victor-medewerker Colin Bal
Mentale staat
‘Normaal gesproken hangt dit hier niet en komen mensen met hun eigen zeiltje of zonder iets wanneer het weer dat toelaat. Wanneer mensen voor de eerste keer komen, dan begeleid ik ze altijd naar de locatie. Niet alleen om ze de weg te wijzen, maar ook om te zien wat de mentale staat van iemand is. Ik wil weten hoe iemand er geestelijk aan toe is en peilen of het verstandig is om de persoon in kwestie aan zichzelf over te leveren middenin de bossen.’
‘Koffie? Melk? Suiker?’, vraagt hij als we onze bagage van ons hebben afgeworpen en neerploffen op het bankje. ‘Zwart graag’, klinkt het uit onze beider monden. Al vlug blijken de verhalen van de veteranen onderling minstens zo sterk als de koffie die voor ons wordt ingeschonken…
Morgen lees je in het tweede deel van dit verslag welke ontberingen, ervaringen, arbeid en vooral plezier er kwamen kijken bij onze expeditie naar de Veteranen Roos Locatie. Een tipje van de sluier… Boomstammen sjouwen, caveman-tv en bevroren tenen.