Het Wageningen van… Joe Tennessee
De muzikale omlijsting van ‘Veteranen in beeld’ wordt verzorgd door niemand minder dan Joepie Thijssen, tegenwoordig beter bekend als Joe Tennessee. Na een bewogen carrière binnen het leger, kreeg Thijssen te kampen met PTSS. Tijdens zijn herstelproces bouwde hij eigenhandig een goedlopende sportschool op. Zonder enig startkapitaal. En toen hij dat voor elkaar had? Toen besloot hij dat het tijd was voor iets nieuws, en leerde hij binnen een jaar gitaar spelen. Het is meer dan de hoogste tijd voor een nadere kennismaking met deze fijnbesnaarde, maar mysterieuze verschijning…
Foto: Nicole Ermen
Je bent voor veel lezers en kijkers een grote onbekende, ook voor ons. Hoe zou je jezelf in vijf kernwoorden omschrijven?
De uitspraak ‘Zolang je een hartslag hebt, kun je knokken’ vat de kern van mijn persoonlijkheid goed samen en hoe ik met tegenslag om ga in het leven. Vooruit, dat zijn acht woorden in plaats van vijf, maar ze dekken de lading aardig. Als het echt beperkt moet blijven tot vijf woorden, dan ben ik iemand die eerlijk, rechtvaardig, hard en nauwkeurig is, en iemand die een flinke drive/wilskracht bezit. Dat zijn er alsnog meer dan vijf hè?
Na je werk bij Defensie heb je er geen gras over laten groeien. Nadat je eigenhandig een sportschool opbouwde en deze weer verkocht, heb je pas anderhalf jaar geleden gitaar leren spelen. Nu sta je op het punt om voor heel Nederland live op te treden. Wat trekt je zo aan in het aangaan van nieuwe uitdagingen?
Ik ben inderdaad nooit eerder muzikaal actief geweest. Mijn hele leven bestond uit Defensie, aangezien ik onderdeel van de Luchtmobiele Brigade was. Doordat ik te kampen kreeg met PTSS na mijn missie in Afghanistan, werd ik afgekeurd voor militaire werkzaamheden. Dit vormde een behoorlijke tegenslag, omdat de Brigade mijn lust en mijn leven was. Het dal waaruit ik tijdens mijn revalidatietraject ben geklommen, was behoorlijk diep. Daarbij speelde niet alleen mijn werk voor Defensie mee, ook heb ik een dochtertje verloren.
Je begrijpt dat ook dat zijn sporen heeft achtergelaten. Nadat ik werd afgekeurd voor werk binnen Defensie, móést ik wel iets anders gaan doen. Omdat ik me echt onderin een diepe put bevond, bereikte ik het niveau om rubbertjes in ramen te plaatsen en andere vormen van ‘bezigheidstherapie’. Dat was mijn eer te na en ik kon mij er niet in vinden om dit soort werk te gaan doen.
En hoe heeft dat dan geleid tot de oprichting van je eigen sportschool zonder enig eigen startkapitaal?
Ik heb toen een soort businessplan geschreven. Het saldo op mijn bankrekening bedroeg letterlijk nul euro. Uiteindelijk wist ik investeerders te vinden die in mijn opzet geloofden en ben een sportschool begonnen. Dit resulteerde in de oprichting van de ‘Dutch Barbell Club’, een sportschool gespecialiseerd in krachtsport, olympisch gewichtheffen, powerlifting en strongman.
Die zaak liep op een gegeven moment goed, en toen besloot je deze weer van de hand te doen om je op andere zaken te richten. Waarom?
Na een paar jaar realiseerde ik dat ik dit werk niet wilde doen tot mijn pensioen. Door mijn PTSS heb ik sport altijd gebruikt als afleiding en om te kunnen ontspannen. Tijdens het schoonmaken van mijn sportschool zong ik wel eens een liedje. Voor de grap heb ik dat eens een keer opgenomen en thuis afgespeeld. Mijn vrouw was vol ongeloof toen ze hoorde dat ik degene was die dat zong, ze herkende mijn stem niet eens!
En waardoor besloot je om daadwerkelijk professioneel muziek te gaan maken en de sportschool te verkopen?
Groeien en leren in elk opzicht, is altijd al mijn ambitie geweest. Tijdens mijn periode als sportschoolhouder heb ik een coachings-traject doorlopen waarmee ik op zakelijk en persoonlijk vlak kon groeien. Toen dit traject afgerond was, stelde mijn businesscoach een challenge voor... ‘Wat vind jij ervan om samen een uitdaging aan te gaan, iets wat we beiden totaal niet kunnen, zoals gitaar leren spelen?’
Ik nam de uitdaging aan en de rest is geschiedenis. Uiteindelijk ben ik zelf begonnen maar ik wilde kijken waar mijn grenzen liggen. Dat ligt nu eenmaal in mijn aard. Om die reden volg ik sinds een klein jaar muziekles waarbij gitaar spelen en stembeheersing voorop staan. Dit heeft me geen windeieren gelegd, en tijdens de marathon-uitzending van Veteranen TV en Radio gaf ik mijn eerste liveoptreden. En nu sta ik ineens in Wageningen!
Hoe zag je loopbaan binnen Defensie er in hoofdlijnen uit en wat trok je zo aan in dat werk?
In 1994 begon ik als dienstplichtig kok op de kazerne in Vught. De verkenner-pioniers van de luchtmobiele brigade volgden daar destijds hun opleiding. Nadat ik in gesprek raakte met die gasten, wist ik het meteen: dit wilde ik ook! Aan een stuk stof uit een vliegtuig springen en dingen doen die een gemiddeld mens niet durft of kan. In 1995 haalde ik mijn baret en begon ik als pionier-verkenner.
Vervolgens werd ik plaatsvervangend groepscommandant infanterie, en daarna werd ik als groepscommandant infanterie uitgezonden naar voormalig Joegoslavië (SFOR7). Later klom ik op tot pelotonscommandant en groepscommandant van een verkenningspeloton. In die laatste functie ging ik op uitzending naar Kabul, Afghanistan (ISAF1).
Foto: Nicole Ermen
Dat klinkt alsof je ook binnen Defensie wilde kijken waar je eigen grenzen lagen…
Nou, daarna werd ik groepsinstructeur van het schoolbataljon Luchtmobiel en hoofdinstructeur Luchtmobiel, maar ik ben ook een korte tijd terug de burgermaatschappij in getreden. Dat was alleen allesbehalve een succes, om uiteenlopende redenen. Het leger was waar mijn hart lag.
Als Intelligence Cell bij de gevechtscompagnie keerde ik terug bij Defensie, niet veel later werd ik plaatsvervangend ploegcommandant van het Pathfinder peloton en als laatste functie, voordat ik werd afgekeurd, klom ik op tot ploegcommandant van datzelfde peloton. Al deze functies die ik vervulde, maken onderdeel uit van de Luchtmobiele Brigade.
Wat betekent Bevrijdingsdag voor jou?
Voor mij betekent 5 mei, stil staan bij alle alledaagse dingen die we vandaag de dag kunnen en mogen doen. Stilstaan bij het feit dat vrijheid niet vanzelfsprekend is en ook zeker niet gratis is.
Ben je al eens eerder in Wageningen geweest tijdens de evenementen rondom 4 en 5 mei?
Ja, ik heb in mijn tijd bij het 13e Bataljon Stoottroepen deelgenomen aan het defilé als parate eenheid. Wij liepen toen achter de veteranen van de Stoters.
Wat betekent het voor jou dat je mag optreden in de Grote Kerk in Wageningen?
Dat ik komende week hier, op deze mooie en bijzondere locatie mag optreden, is met geen pen te beschrijven... wie had dat een aantal jaren geleden kunnen voorspellen? Van Teamleader van het Pathfinder peloton uitgroeien tot folk- en countrymuzikant, en ook nog eens deelnemen en een bijdrage mogen leveren aan dit prachtige evenement -al is dat op een geheel andere manier dan voorheen-, is een grote eer!
Kun je een tipje van de sluier oplichten over je optreden tijdens 5 mei tijdens ‘Veteranen in beeld’?
Zoals het er nu naar uitziet ga ik drie songs spelen. Twee wil ik alvast verklappen, dat zijn het zelfgeschreven ‘Faded Picture’ en Pink Floyd’s ‘Wish you were here’. En de derde hou ik sowieso nog even voor mezelf. Maar dat zou ook zomaar nog kunnen veranderen in de komende dagen... Ik zou zeggen: laat je lekker verrassen!
Kijk op 5 mei naar de live-uitzending ‘Veteranen in beeld’ via de livestream op Wageningen45.nl of op de website van Veteranen TV. Dit programma, dat Stichting Unit Victor NLD maakt in samenwerking met Veteranen TV en Veteranenshop, is gratis te zien tussen 10.30 uur en 11.30 uur. Alvast een voorproefje van wat je van Joe Tennessee kunt verwachten tijdens de uitzending? Bezoek dan het Joe Tennessee Music YouTube channel of bezoek zijn Instagram-pagina.